Olladas

Cabodano na Quintana

Quinto cabodano do afundimento do Prestige.

 

Eu hoxe, a media mañá,estarei en na Quintana, lonxe dos actos oficiais que pretenden darlle á situación medio ambiental un clima de normalidade.

Superados os efectos visuais da  marea, non hai perigo para os cegos.

Porén existe e Galiza está chea  de berros de Nunca Máis  e que se chaman  Reganosa plano acuícola,formigón incontrolado, lumes, canteiras, parques  eólicos...........e  outros moitos nomes, que a calqueira que repare nestas letras, van a virlle a cabeza, auténticas desfeitas que nacen dun exercicio de prepotencia sobre a cidadanía, e dun desprezo aterrador ó patrimonio natural e cultural do noso País.

 

Seguramente mañá non haberá ninguén na Praza da Quintana, e a miña voz derramarase polas lastras.

Síntome impotente  e defraudada ante os que cando lles convén só están dispostos a escoitar  o seu silencio.

 

 

 

Quen asinamos máis abaixo solidarizámonos coa Plataforma de Veciños do Cruceiro de Meá (Mugardos), pechados na Casa do Concello de Mugardos desde o mes de xullo, porque cremos que calquera veciño, calquera cidadán ou habitante, deste país ou de calquera outro, ten o dereito a que non lle estraguen a súa paisaxe e seu o contorno, e a non vivir a súa vida baixo a ameaza silenciosa dun perigo terríbel.

Quen asinamos este manifesto acreditamos que a xustiza e as leis que nos damos teñen que servir para defender os principios de igualdade e de liberdade, e non para protexer os intereses dos máis poderosos e xustificar as decisións que estes toman á marxe de toda legalidade e amparándose nos recantos máis escuros da sociedade e da humanidade.

Quen asinamos estas liñas acreditamos nun modelo de desenvolvemento sustentábel e autocentrado, que non repita os erros que se cometeron no pasado ao localizar empresas en sitios inaxeitados, e ao promover industrias de enclave que dun ou doutro xeito acaban por explotar e esgotar os recursos naturais que tamén son patrimonio de alguén, nosos ou doutros pobos.

Quen asinamos aquí sabemos que a existencia de REGANOSA en Punta Promontoiro trouxo tamén consigo a miseria e a baixeza morais de quen quixo ou precisou poñerse do lado dos poderosos, así como a tristura de ver enfrontados a veciños con veciños e a familias con familias, e que non hai forma máis implacábel de acabar cunha comunidade que destrozala dividíndoa desta maneira.

Quen asinamos temos a esperanza de que se traslade esta instalación fóra da Ría de Ferrol, na súa localización primixénea e ideal do Porto Exterior, e estamos convencidos de que aconteza o que aconteza coa nosa causa, moitas outras persoas están atendendo e entendendo, compartindo, ensinando e aprendendo desta loita que ante todo é xusta e fraternal.

Manifesto

mañán en Ferrol

No blog de Artritris aparece unha ilustración atinadísima do que está a pasar na ría de Ferrol.

Mañán de novo e ante o uso das medias mentirase abuso das verdades que non se dín, no Porto de Ferrol, haberá unha concentración ó mediodía convocada polo Comité cidadan.

Que non!

Para min  Reganosa era unha das razóns polas que se facía necesario un cambio urxente de goberno e esperaba que unha vez fóra o pp, a política levada a cabo pola xunta con referencia a este tema dise un xiro que puxera as cousas no seu lugar. Hoxe sorpréndeme que o silencio e a imposición  chegasen tan lonxe e que a tales alturas o proxecto da regasificadora esteña tan avanzado dentro da ría, co perigo que supón e sabendo que a súa ubicación en Caneliñas non só era posíbel, senón que era a máis acertada.

De novo a cidadanía sae a rúa para deixar clara a súa postura. Non hai que  calar porque non está aínda todo dito.

http://artabra21.blogspot.com/

 

Te recuerdo

 

Hoxe morreu un que non tiña que haber nacido, un que non foi quen pese a súa violencia e brutalidade, de evitar que corpos e voces  defenderan ata o final o que era deles.

Así, na loita están na nosa memoria.

 

TE RECUERDO AMANDA

VICTOR JARA

Te recuerdo Amanda
la calle mojada
corriendo a la fábrica
donde trabajaba Manuel.
La sonrisa ancha
la lluvia en el pelo
no importaba nada
ibas a encontrarte con él
con él, con él, con él
son cinco minutos
la vida es eterna
en cinco minutos
suena la sirena
de vuelta al trabajo
y tú caminando
lo iluminas todo
los cinco minutos
te hacen florecer.

Te recuerdo Amanda
la calle mojada
corriendo a la fábrica
donde trabajaba Manuel.
La sonrisa ancha
la lluvia en el pelo
no importaba nada
ibas a encontrarte con él
con él, con él, con él
que partió a la sierra
que nunca hizo daño
que partió a la sierra
y en cinco minutos
quedó destrozado
suena la sirena
de vuelta al trabajo
muchos no volvieron
tampoco Manuel.

Te recuerdo Amanda
la calle mojada
corriendo a la fábrica
donde trabajaba Manuel

Galeano

Artígos, ensaios, narrativa, poemas... a obra de Eduardo Galeano fai un retrato social do mundo, e en particular e por proximidade de América Latina, cargado  de reflexión e de denuncia, que fan de él un autor crítico co neoliberalismo que o compromete con aqueles que viven no medio do subdesarrollo económico e da opresión política que en ningún caso deixa indiferente ós seus lectores. 

Mais Galeano, e pese ós temas que trata, é quen de encher as súas páxinas de lírismo, tanto nos seus textos máis íntimos coma naqueles nos que dibuxa o presente e a memoria do que lle rodea.  

Onte non poiden ir a “Fábrica” en Oleiros.

Hoxe leo de novo “El libros de los abrazos”  

La función del arte /1

 Diego no conocía la mar. El padre, Santiago Kovadloff,lo llevó a descubrirla. 

Viajaron al sur. Ella, la mar, estaba mas allá de los altos médanos,esperando.

Cuando el niño y su padre alcanzaron por fin aquellas dunas de arena, después de mucho caminar, la mar estallo ante sus ojos. Y fue tanta la inmensidad de lamar, y tanto su fulgor que el niño quedo mudo de hermosura. 

Y cuando por fin consiguió hablar, temblando, tartamudeando,pidió a su padre;

- ¡Ayúdame a mirar!

 E.GALEANO  

 

Silvio

Casi diría que doe.

Ojalá

Ojalá que las hojas
no te toquen el cuerpo
cuando caigan
para que no las puedas
convertir en cristal.
Ojalá que la lluvia
deje de ser milagro
que baja por tu cuerpo.
Ojalá que la luna
pueda salir sin ti.
Ojalá que la tierra
no te bese los pasos.

Ojalá se te acabe
la mirada constante,
la palabra precisa,
la sonrisa perfecta.
Ojalá pase algo
que te borre de pronto:
una luz cegadora,
un disparo de nieve.
Ojalá por lo menos
que me lleve la muerte,
para no verte tanto,
para no verte siempre
en todos los segundos,
en todas las visiones.
Ojalá que no pueda
tocarte ni en canciones.

Ojalá que la aurora
no dé gritos
que caigan
en mi espalda.
Ojalá que tu nombre
se le olvide
a esa voz.
Ojalá las paredes
no retengan tu ruido
de camino cansado.
Ojalá que el deseo
se vaya tras de ti,
a tu viejo gobierno
de difuntos y flores.

Ojalá se te acabe
la mirada constante,
la palabra precisa,
la sonrisa perfecta.
Ojalá pase algo
que te borre de pronto:
una luz cegadora,
un disparo de nieve.
Ojalá por lo menos
que me lleve la muerte,
para no verte tanto,
para no verte siempre
en todos los segundos,
en todas las visiones.
Ojalá que no pueda
tocarte ni en canciones.
Ojalá pase algo
que te borre de pronto:
una luz cegadora,
un disparo de nieve.
Ojalá por lo menos
que me lleve la muerte,
para no verte tanto,
para no verte siempre
en todos los segundos,
en todas las visiones.
Ojalá que no pueda
tocarte ni en canciones.

Merliños

Nun niño novo no que non bata o vento.

@-@-@-@-@.....

Porque nós xa gañamos.

HQB

Tamén nas paredes desta páxina hai pegada electoral simultánea.Vai por nós.

Chiscar os ollos

Así se asoma o día 20,cheo de ilusión.

Avante

.

Eran case as doce.

Onte os candidatos tiñan un compromiso cos electores, era a nós, ós que votamos e botamos, ante os que debían presentar o seu programa de futuro para a nosa terra, e só un amosou o respecto que  merecemos, sen precisar de intermediarios no debate.

Acórdate do mar

-

depende de si-si

Entre as axudas e os precios a pagar polos xornais, boto números e sáennos ben caras as novas.....e por riba para que as conten daquela maneira.

outra cor, outro fume.

"...quando dou pão aos pobres,
chamam-me de santo, quando
pergunto pelas causas da pobreza,
me chamam de comunista."...
Dom Hélder Câmara
"O DOM da paz"

A casa por facer

Certo, a dignidade non se mide en m2 (aínda que si que hai xente indigna que faga negocios con eles ),e un piso de trinta metros cuadrados podería ser unha parche temporal para a mocidade, sempre que a cuestión da vivenda para xente con cargas familiares estivese cando menos medio resolta.
Pero non solucionará nada.
O problema virá cando estas mini vivendas, por cuestións económicas comencen a ser ocupadas non por unha persoa, senón polas familias con menos recursos económicos para facer cadrar as contas, algo moi probábel debido á alta porcentaxe dos salarios que se destiñan ó arrendamento.
Entón os metros cuadrados si que serán indignos.

Pode ser que nun principio saía a conta de a menos metros menos renda, mais acabará por aplicarse a lei do mercado de a máis demanda máis alto o aluguer, ficando no olvido a política social
É coma empezar a casa polo tellado.

tele_evidente,

Teletouriño, telefraga !!!!!
Pois vai ser que tv é algo así coma unha multipropiedade...na que algúns só dispoñen de un case nada.