Ferrolterra
Esta tarde houbo na cidade de Ferrol unha mobilización polas súas rúas, para deixar claro e manifesto ó noso dereito ó traballo, e facer patente, que xa estamos fartos de palabras que non aportan solucións, cansos das promesas nas que se nos dan máis "peros" que acordos efectivos que acaben dunha vez problema.
E camiñamos.
Entre outras razóns, porque aquí, o silencio das esperas sempre é interpretado coma un asentir e conformarse polos que gobernan, e desta vez non pode ser así, estase a xogar co pan de moitas casas, co futuro dunha terra xa dabondo castigada e sacrificada en beneficio de outras (e de outros que non son povo), víctima de políticas de mellora que atenden a lugares que nunca son Galiza,de xestións nefastas coas que a nosa terra non medra e a nosa xente non avanza.
Nos últimos dez anos, abandoaron a comarca 10.000 galegos, a buscar lonxe o que aquí se lles nega....mentras os políticos non deixan de ter vacacións, e retardan o momento de sentarse e aportar solucións que permitan manter os postos de emprego nos estaleiros da Ría .
No seu lugar posibelmente quedarán simples xustificacións que agora xa non se poden permitir nen aceptar.
Uns pelexando polo seu dereito ó traballo, e outros molestos pola mosca que fastidia mentres están de descanso. Irónico, non?
O final verbas de Xurxo Souto, un manifesto de dignidade e orgullo na voz firme de Medos Romero, e a beleza do canto que é María Manuela.
Saúde e forza
E camiñamos.
Entre outras razóns, porque aquí, o silencio das esperas sempre é interpretado coma un asentir e conformarse polos que gobernan, e desta vez non pode ser así, estase a xogar co pan de moitas casas, co futuro dunha terra xa dabondo castigada e sacrificada en beneficio de outras (e de outros que non son povo), víctima de políticas de mellora que atenden a lugares que nunca son Galiza,de xestións nefastas coas que a nosa terra non medra e a nosa xente non avanza.
Nos últimos dez anos, abandoaron a comarca 10.000 galegos, a buscar lonxe o que aquí se lles nega....mentras os políticos non deixan de ter vacacións, e retardan o momento de sentarse e aportar solucións que permitan manter os postos de emprego nos estaleiros da Ría .
No seu lugar posibelmente quedarán simples xustificacións que agora xa non se poden permitir nen aceptar.
Uns pelexando polo seu dereito ó traballo, e outros molestos pola mosca que fastidia mentres están de descanso. Irónico, non?
O final verbas de Xurxo Souto, un manifesto de dignidade e orgullo na voz firme de Medos Romero, e a beleza do canto que é María Manuela.
Saúde e forza
0 comentarios